Εναν χρόνο τώρα η τρικομματική κυβέρνηση έχει
αλαλιάσει τη χώρα, την έχει μετατρέψει σε ένα πεδίο βολής που ασκούνται ληστεύοντας ξένιοι και ντόπιοι τοκογλύφοι,
κι όμως
περί τη συνοχή της έως τώρα δεν είχε ανοίξει μύτη. Πέρα από κάτι
κόνξες και
κόκκινες γραμμές για πράσινα άλογα της ΔΗΜΑΡ, η τριανδρία της ελεεινής μορφής επέδειξε εκπληκτική ομοφωνία στο
σφάξιμο της χώρας,
στην κατάλυση της κυριαρχίας της και στη μετατροπή της σε Φόρου Υποτελές προτεκτοράτο.
Κι αίφνης, άρχισε να γίνεται της κακομοίρας με το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο - τρικυμία εν κρανίω, φουρτούνα στο φλυτζάνι, πνιγμοί στο κουτάλι. Πρόκειται για μια
ψευδοκρίση στη συνοχή της κυβέρνησης, η οποία μάλιστα συνεχίζει να εξελίσσεται σε δραματικούς τόνους, ενώ η
πραγματική κρίση γύρω της, στην
κοινωνία και την
οικονομία, εξακολουθεί να
βράζει, με τον
13ο και 14ομισθό στον ιδιωτικό τομέα να τίθενται ήδη
εν κινδύνω, ενώ ένας
νέος φορολογικός Αρμαγεδδών βρίσκεται σε εξέλιξη μέσω των φορολογικών δηλώσεων, αλλά και των λυπητερών που αναμένεται να καταφθάσουν στα σπίτια μας καταμεσοκαλόκαιρο με τον ΦΑΠ του 2011, τον ΦΑΠ του 2012, το επ’ αόριστον πλέον χαράτσι μέσω ΔΕΗ, τον ΦΑΠ του 2013
και βλέπουμε,
διότι οι εισπράξεις είναι μείον, η ύφεση βαθαίνει, η ανεργία απλώνεται σαν πανώλη και το «success story» του κ. Σαμαρά παραμύθι με κινέζικους δράκους.
Το κακό με όλην αυτήν την ιστορία ξεκίνησε από τον
δημοσκοπικόθάνατο του ΠΑΣΟΚ και τις
διαρκείς ταπεινώσεις της ΔΗΜΑΡ.
Καταλύτηςαποδείχτηκε ο «αντιρατσιστικός νόμος», πάνω στον οποίον, μάλλον προς έκπληξιν του κ.
Σαμαρά, ο κ.
Ρουμπακιώτης
είχε προλάβει να αποτυπώσει με ιδεοληπτική μανία όλο τον
κομφορμισμό, τον
υπολανθάνοντα σταλινισμό και τον
καθεστωτισμό μιας ορθοπεδικής αριστεράς που
συνέπλευσε όλα αυτά τα χρόνια με τον
«εκσυγχρονισμό» κατά την
πολιτική ορθότητα, τον
ευρωλιγουρισμό, την
πολυπολιτισμικότητα κι όλες εκείνες τις
αμερικανιές που
προτάσσουν μια κοινωνία της
φορμόλης εις ό,τι αφορά τις
ιδέες και των
βομβαρδισμών
εναντίον εκείνων των οποίων τη διαφορετικότητα υποτίθεται ότι υπερασπίζεται.
Ενα τέτοιο νομοσχέδιο, στην πραγματικότητα
φασιστικό, θα το υποστήριζε με μεγάλη ευκολία ο κ.
Βενιζέλος, ο οποίος έως τώρα υπήρξε ο δημιουργός του νόμου περί
ευθύνης Υπουργών, του (Τυποκτόνου) νόμου περί
Τύπου, ο άνθρωπος που επέβαλε το
χαράτσι μέσω ΔΕΗ, που
«έφαγε» με το PSI περίπου
13 δισ. απ’ τα
ασφαλιστικά ταμεία και διαφόρισε τον ΦΠΑ στην εστίαση σε μπουγάτσες με κρέμα ή χωρίς κανέλα.
Πανικόβλητος ο κ. Βενιζέλος της λίστας
Λαγκάρντ από την εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ
αρπάχτηκε απ’ το «αντιρατσιστικό» για να αποδείξει ότι
υπάρχει. Από κοντά και ο
κυρ Φώτης, γδαρμένος απ’ τις επιτυχίες
Μανιτάκη, προσπάθησε να μην πάθει κι
άλλη νίλα.
Το τραγικό σε αυτήν την ιστορία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε στον ύπνο (ίσως επειδή ένα μέρος των στελεχών του
δυσκολεύεται να διακρίνει ότι μπορούν να διώκονται οι πράξεις αλλά
ουδέποτε οι ιδέες) και,
αντί ναδιαμορφώσει
μια δική του ατζέντα κατά το δη λεγόμενο για αυτήν την ψευδοκρίση, μπήκε στο κάδρο ως
παρακολούθημα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, ως «ουρά» όπως θα λέγαμε παλιότερα. Καθόλου ενθαρρυντικό δείγμα γραφής για ένα κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, που αύριο ίσως λάβει την εντολή να κυβερνήσει.
Μόλις χθες ο κ. Βενιζέλος έλεγε, αναφερόμενος πλέον
στη δική τουπρόταση για αντιρατσιστικό νόμο που θα φέρει το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, ότι: «θα τη στηρίξει
σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ!
έτσι έχει πει». Τόμπολα!
Βεβαίως, ως φαίνεται, από χθες ο ΣΥΡΙΖΑ ξύπνησε, κάλλιο αργά παρά ποτέ, και διά του κ.
Παπαδημούλη έγινε γνωστό ότι το κόμμα του θα φέρει
δικιά του πρόταση νόμου στη Βουλή.
Μάλιστα ο κ. Παπαδημούλης
τόνισε -κι αυτό πρέπει
να προσεχθεί ιδιαιτέρως- ότι στην πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι
σαφής η
διάκρισημεταξύ δίωξης
πράξεων και
μη δίωξης
ιδεών.
Αριστα! διότι αυτή ήταν η
αχίλλειος πτέρνα του νόμου Ρουπακιώτη - οι διώξεις για ιδέες που παροτρύνουν σε πράξεις
χωρίς αυτές να έχουν συντελεσθεί. Ενας
καφκικός εφιάλτης.
Αλλά, αν με αυτήν την κίνηση, που από καιρό θα έπρεπε να έχει κάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ απαγκιστρώνεται απ’ αυτό το φιάσκο, το πρόβλημα για την Αριστερά
παραμένει. Διότι το φέρει
μέσα του ένα μέρος της. Απόδειξη ότι το πρόβλημα αυτό
έρχεται κι επανέρχεται.
Η κυρία Ρεπούση δεν είναι ένα ατύχημα του εκλογικού νόμου. Ούτε η καριέρα της (μια καθηγήτρια γαλλικών με μεταπτυχιακό στην παιδαγωγική της ιστορίας, να συγγράψει, ως να ήταν ιστορικός, διδακτικό βιβλίο) υπήρξε σύμπτωμα τύχης. Ούτε οι απόψεις της είναι
«προσωπικές», καθώς δηλώνει η ΔΗΜΑΡ κάθε φορά που
ζορίζεται και τις
αποκηρύσσει (ενώ
ταυτοχρόνως την κρατά στο τμήμα παιδείας του κόμματος). Η κυρία Ρεπούση
είναι γνήσιο τέκνο του «θαυμαστού νέου μας κόσμου». Ενώ η ίδια
υποστηρίζει την
ποινικοποίηση της άρνησης του
Ολοκαυτώματος, δεν υποστηρίζει το
ίδιο για την άρνηση της
Γενοκτονίας των Ποντίων.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Καθόλου! Το είδος της κυρίας Ρεπούση υποστηρίζει κι επιδιώκει την
ποινικοποίηση των ιδεών, την
ποινικοποίηση της ιστορίας, αλλά
επιλεκτικά.
Δεν πρόκειται για
υποκρισία. Πρόκειται για
διατεταγμένη σκέψηπρος την κατεύθυνση της
ομογενοποιημένης σκέψης.
Προϋπόθεση για την
ομογενοποιημένη σκέψη είναι η
λήθη. Οταν ο
Χίτλερ
αποφάσιζε την
«τελική λύση» που οδήγησε στη Γενοκτονία των Εβραίων, γνωστή με την ελληνική λέξη Ολοκαύτωμα, τη μόνη που μπόρεσε να αποδώσει τέτοια φρίκη,
ένα απ’ τα ισχυρότερα κίνητρά του προς αυτή την κατεύθυνση ήταν η
λήθη στην οποίαν είχε περιπέσει η
Γενοκτονία των Αρμενίων απ’ τους Τούρκους -
«ουδείς τη θυμάται» έλεγε ο Χίτλερ και
σχεδίαζε τον επόμενο εφιάλτη.
Φαίνεται φρικτό αλλά η
διατεταγμένη σκέψη εις ό,τι αφορά, φέρ’ ειπείν, την
άρνηση της Γενοκτονίας των Ποντίων είναι η
άλλη όψη στο ίδιο νόμισμα της
ποινικοποίησης της άρνησης του Ολοκαυτώματος.
Αν μάλιστα το νόμισμα αυτό είναι του
Σόρος, άνετα στη μια όψη μπορεί να υπάρχει η
ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος και στην άλλη η
άρνηση της Γενοκτονίας των Ποντίων, ή των Αρμενίων, ή των Παλαιστινίων.
Τι δουλειά έχει με όλα αυτά η Αριστερά; Εχει ένα
μέρος της. Εκείνο που κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για
«εθνολαϊκιστικόν», τους κομμουνιστές για
«φαιοκόκκινους» και τον λαό για
«λαϊκιστή». Οροι
οργουελιανοί, στους οποίους αυτή η
αλαζονική ελίτ που εμφανίζεται ως αριστερή (πάντα με
τις πλάτες της
διαπλοκής ή του πανεπιστημιακού
κατεστημένου που η
ίδια έχει δημιουργήσει) είναι «μανούλα».
Το μόνον καλό σ’ αυτήν την ιστορία είναι ότι αυτή η εκδοχή του «εκσυγχρονισμού» υπό αριστερή δορά έχει με τον καιρό
αποκαλυφθεί στα μάτια του λαού. Οτι η επιρροή αυτής της ομάδας μέσα στην Αριστερά
συρρικνώνεται.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού...
pigi enikos.gr
